Philip siedział przy biurku z głową wspartą na łokciach. Dwa razy odwlekał już termin spłaty kredytu. Teraz zbliżał się trzeci, ostateczny. Wierzyciele zaczęli domagać się pieniędzy, a on ich nie miał.

spojrzał na nowego właściciela broni.
przepada.
- On pije, prawda?
- Sam sobie poradzę.
- A czemu tak cię interesuje moja przeszłość? Nie mam ochoty o niej mówić.
Daubner, zostaw nas samych.
- Skoro mnie tak prosisz, kuzynko, chętnie pomogę.
- Nie zamierzałam dziękować - przerwała mu siostrzenica. - Jak śmiesz przypuszczać,
Tom zszedł na chwilę do piwnicy i wrócił ze śrubokrę-
- Nie mogę tu zostać - powiedziała, starając się przekonać nie tylko Kat, ale i siebie. - Jego córeczka jest tak słodka, że zasługuje na kogoś lepszego ode mnie. Kogoś, kto naprawdę zastąpiłby jej matkę. Zabierz mnie stąd. Muszę wyjechać.
zainteresowałeś, czy ja żyję.
ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY PIERWSZY
- Zaraz się tym zajmę.
- Jestem guwernantką. Nie powinnam nosić sukni od madame Charbonne.

- Mam też drugą osobę, którą powinniśmy sprawdzić. Według Zane'a,
Pomocy! - próbowała krzyknąć. - Ratunku! -Wyciągnęła do niego rękę.
Pedał gazu... Zakręt.
do pracowników FBI i zabijaniu ich najbliższych?
Dziesięć minut później skończył notować. Miał teraz wiele pytań do patologa.
- Wobec tego skoncentrujmy się - powiedziała energicznie Rainie. - Ja
wyjaśnił wszystko ze swoim szefem w Quantico i właśnie wracał do
samochód i z trudem przeciskając się obok następnego.
Rainie spojrzała na zegar. Minęła północ.
powoli sunął po pokrytej cienką wykładziną podłodze. Drzwi były otwarte. Co rano, o szóstej,
Zakończył rozmowę i po chwili siedział już w taksówce, pokrzykując na kierowcę, żeby
wartości, bo inaczej w ogóle nie wplątałaby się w ten bałagan. Prawdopodobnie
- On nie mógł zostawić tych odcisków. Są za małe.
samo.
terkotała kosiarka do trawy. To pewnie pan McCabe, emerytowany dyrektor szkoły, który